Niedziela, 22 września, 2018 r.

Hau, Przyjaciele!

Rodzinka jechała na rowerach uroczą leśną drogą, a ja raz przodem, raz z tyłu, to znowu z boku. Pilnowałem wszystkich razem i każdego z osobna. Jednocześnie pozwalałam sobie węszyć, bo faktycznie ciekawych tropów nie brakowało. Dziewczynki roznosiła energia, więc zaczęły nucić a po chwili śpiewać a nawet wrzeszczeć piosenkę, którą obie poznały na religii. „Czy wy wiecie, że jesteście świątynią, w której mieszka święty Duch?” Jaki znowu Duch, w dodatku święty? Poczułem niepokój. Nawet podniosłem czujnie łeb, bo może wywęszę tego Ducha? Ale czy jestem godny, gdy wyczuć świętego? Hm, tyle we mnie egoizmu, tyle kradzieży plastrów szynki i słodyczy zostawionych nieuważnie. Ale oto Pani zarządziła postój obok kapliczki. „ Kaplica to przecież mała świątynia, co nie?”- zapytała Zosia. Starsza siostra przytaknęła. Więc sprytna Zosia szybko zanuciła „Czy wy wiecie, że ja jestem kapliczką? Kapliczką w której mieszka Święty Duch.” A potem wybuchła dyskusja, czy dwie kapliczki mogą się kłócić, czasami nawet poszarpać, uszczypnąć, czy można się na kapliczkę obrazić? Wreszcie wszyscy uzgodnili, że są może kapliczkami z licznymi niedoskonałościami, ale za to Duch Bożej Miłości nigdy się od nich nie wyprowadza. A, więc o to chodzi z Duchem Świętym? Że się kocha całym sercem? To ja też jestem świątynią, zapewniam Was, bo moje psie serce jest pełne miłości. Cześć. Tytus