Rycyka – okazałego przedstawiciela bekasowatych – spotkać można przede wszystkim na Bagnach Biebrzańskich, nad Narwią, Bugiem i Liwcem a na południu – w dolinie Nidy. Otwarte przestrzenie – podmokłe łąki, torfowiska, brzegi wód, zarówno stojących, jak i rzek, to jego ulubione środowisko.

Białe lusterka

Charakterystycznym dłu- gim dziobem rycyki sondują glebę i wyciągają z niej dżdżownice, drobne bezkręgowce, owady – zarówno dorosłe, jak i larwy chrząszczy, ważek czy jętek. Nie pogardzą też mięczakami, skorupiakami i pajęczakami. Zdobycz łapią ruchomym czubkiem na końcu dzioba, wcale go nie otwierając. Kiedy rycyk wzbije się w górę, wyraźnie widać duże białe „lusterka” na jego rdzawo-brązowych skrzydłach i białą końcówkę ogona. Samiec i samica są tak samo ubarwione. Rozróżnić je można po tym, że samica jest nieco większa od samca. Rycyk jest wędrownikiem. Zimą spotkać go można na atlantyckim wybrzeżu Francji, we wschodnich regionach Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie i we wschodniej Afryce.

Gniazdo w dołku

Na przełomie marca i kwietnia rycyki, już w parach, wracają na swoje lęgowiska, czyli suche miejsca na niewielkich wzniesieniach wśród podmokłych łąk. Gniazdo tego ptaka to płytki dołek wyłożony suchymi trawami. Swoje młode wysiaduje czasem kilkanaście par, często w sąsiedztwie czajek i krwawodziobów. Rycyk składa zwykle 4 oliwkowobrunatne jaja w ciemne kropki. Wysiadują je oboje – i samiec, i samica – przez 21–23 dni. Pisklęta po ok. 28 dniach zaczynają latać. Zanim wyruszą w podniebny lot, dorosłe ptaki czuwają, by każdego intruza pojawiającego się wśród długodziobych rudzielców energicznie, a czasem nawet agresywnie przepędzić. Rycyk jest w Polsce chroniony. Jego przetrwanie zależy od tego, czy ulubione przez niego podmokłe tereny zostaną zachowane, czy z powodu wykaszania albo wypasu zwierząt gospodarskich nie zarosną trawą.