Spotkania z dzikiem wiążą się zazwyczaj z dużymi emocjami. Trudno się dziwić, bo mówimy „dzik”, a podświadomie słyszymy: „dzik jest dziki, dzik jest zły…”. Rzeczywiście, dzik może być agresywny. Zwłaszcza wtedy, gdy broni młodych i gdy jest ranny. W innych okolicznościach, tak jak większość dzikich zwierząt, na widok człowieka reaguje instynktownie – ucieka. Inna sprawa, że wcale nie tak łatwo spotkać dzika w lesie. Poza Pomorzem Zachodnim, gdzie dzików jest bardzo dużo i nieraz wchodzą nawet do miast, zwierzęta te prowadzą nocny tryb życia i raczej rzadko można je zobaczyć za dnia.

Pstrokate futerko

W wiosennym lesie, zazwyczaj w marcu i kwietniu, w przygotowanym przez dziczą mamę tzw. barłogu lęgowym, w miejscu dobrze osłoniętym, wyścielonym suchą trawą, paprociami, mchem i liśćmi, przychodzą na świat młode dziki, zwane warchlakami. Zwykle 4 do 8 młodych, chociaż bywa ich nawet 12. Przez blisko dwa tygodnie młode pozostają w barłogu. Potem coraz śmielej razem z mamą szukają czegoś do jedzenia. Gdy wyczuwają niebezpieczeństwo, przylegają bez ruchu do ziemi. Ich pasiaste, pstrokate futerko jest doskonałym kamuflażem w wiosennym lesie pełnym świateł i cieni. Ten pstrokaty „strój” jest jednak przejściowy i po kilku miesiącach młode coraz bardziej upodobniają się do swoich rodziców.

Pożyteczne szkodniki

Chociaż przez mniej więcej 4 miesiące młode dziki piją mleko wprost od dziczej mamy, to już w drugim tygodniu życia zajadają rośliny, wydobyte z buchtowanej (rytej) ziemi przez dorosłe dziki. Zresztą młode już w drugim miesiącu życia również potrafią buchtować, co jest bardzo pożyteczne dla lasu. Z buchtowanej gleby dziki wyjadają larwy przeróżnych szkodników. Oprócz tego dzik w pewien sposób oczyszcza las, zjadając m.in. padlinę. Zupełnie inaczej patrzą na dzika rolnicy, bo dziki wychodzące po zmroku na pola potrafią wyrządzić wielkie szkody w uprawach ziemniaków czy zboża.