sobota, 17 marca, 2018r.

Hau, Przyjaciele!

Kompletnie tego nie rozumiem. Marianki schodziły się na dzisiejsze zebranie jakoś niemrawo. Czy to Kinga zaraziła je złym humorem, czy w powietrzu wisiało coś złego? Nie wiem. Bardzo brakowało mi zwyczajnego w tej grupie entuzjazmu, okrzyków, śmiechu. Do tego usłyszałam, że wczoraj na Drodze Krzyżowej sporo dziewczyn było nieobecnych, więc pozostałe poszły na łatwiznę i odczytały skopiowane rozważania, nawet ich wcześniej nie czytając. Usłyszały potem trochę słów krytyki z ust księdza proboszcza. Leżałam więc smętnie pod ławką i czekałam, czy ksiądz Wojtek nawiąże do wczorajszej wpadki. Nic z tego, bo oto ksiądz wpadł pełen energii do salki, mi kazał warować pod drzwiami, a sam zaprosił marianki do kaplicy na ważne spotkanie. Węszyłam ile sił, ale nie wyczułam nikogo obcego. Dla pewności obiegłam kościół ze trzy razy i nagle ujrzałam, że ksiądz Wojtek chodzi po moich śladach, a obok niego Jadzia, dziwnie czymś poruszona. Po trzech okrążeniach wróciła do koleżanek, a do księdza podeszła Zuzia. Znowu wędrówka i tu też dostrzegałam charakterystyczny uśmiech, radość w oczach. Marianki kolejno wychodziły, spacerowały z księdzem i wracały na modlitwę. A gdy już wszystkie były po spowiedzi, gdy opuściły kościół, to myślałam, że skrzydła im wyrosły. Dawno tak głośno się nie śmiały. Podjęły wiele zobowiązań co do prac porządkowych przed świętami, a oczy im błyszczały tak fantastycznie, że pewnie matki każą mierzyć temperaturę. Cześć. Astra