Wilk to dziki kuzyn psa domowego. Należy do tej samej rodziny psowatych. Jest jednym z najsprawniejszych i najskuteczniejszych dzikich drapieżników. W lesie pełni niezwykle ważną funkcję – od niego zależy, ile tam będzie saren, jeleni czy dzików, którymi się żywi.

Watahy

Wilki żyją w grupach rodzinnych zwanych watahami. Samce, czyli basiory, są wyraźnie większe od samic, nazywanych waderami. Razem spędzają czas, razem wędrują, odpoczywają i razem polują. Taka rodzinna grupa liczy zwykle 5–8 osobników, chociaż zdarzają się watahy liczniejsze. W poszukiwaniu pokarmu potrafią pokonać naprawdę spore odległości. W naszych lasach jednak wilki w ciągu jednej doby najczęściej wędrują nie dalej niż do 20 kilometrów. Podczas polowania korzystają z doskonale rozwiniętego zmysłu węchu. Potencjalną ofiarę potrafią wyczuć z odległości 2,5 km! W Polsce prawdziwym matecznikiem wilków są Bieszczady. Tam jest ich najwięcej. Poza tym występują też w innych częściach Karpat, m.in. w Beskidzie Sądeckim, Beskidzie Niskim i w Gorcach. Wilki lubią też puszcze: Białowieską i Augustowską. Zdecydowanie mniej jest ich na Pomorzu, w Lubuskiem, Świętokrzyskiem i Mazowieckiem. Jednak nawet tam, gdzie jest ich sporo, trudno o spotkanie z tym pięknym zwierzęciem.

Z dala od ludzi

Wilk unika człowieka. Ukrywa się w nieprzebytych bieszczadzkich ostępach. Bliżej ludzkich osad pojawia się niemal wyłącznie nocą. Ponad wszystko wilki przedkładają polowanie na naturalną zdobycz, czyli wspomniane sarny, jelenie czy dziki. Zimą chętnie zjadają też padlinę, czyli zwierzęta martwe, które padły z powodu choroby, jakiegoś urazu czy po prostu z głodu. Czasem bywa, że wilk upoluje owcę czy młodego cielaka. Ale ataki na zwierzęta gospodarskie zdarzają się najczęściej wilkom starszym, samotnym, osłabionym chorobą, które nie potrafią już upolować naturalnej zdobyczy. Jakieś czterdzieści lat temu wilki były w Polsce bezmyślnie tępione i niemal całkowicie wyginęły. Teraz są pod ochroną i jest ich coraz więcej.