Nosacze – bo o nich mowa – słyną z długich nosów. Stąd ich nazwa. Na nosach grają, nosami się przywołują, zdenerwowane, za nosy się szarpią. Można je spotkać tylko na Borneo, największej wyspie Archipelagu Malajskiego. Naukowcy jeszcze nie wiedzą o nich wszystkiego. Tymczasem w internecie od jakiegoś czasu są bohaterami zabawnych memów.

Pękaty brzuch

Żyją tylko w pobliżu wody, choć za rybami nie przepadają. Tajemnica leży w... ziemi. Dobrze nawodniona gleba daje życie ulu- bionym roślinom nosaczy, które zajadają się ciężkostrawnymi niedojrzałymi owocami oraz bardzo młodymi listkami i pędami. Stąd ich pękate brzuchy. Choć jako jedyne wśród małp, by ułatwić sobie trawienie, potrafią podobnie jak krowy przeżuwać pokarm. Nosacze to bardzo łagodne zwierzęta, ale rozdrażnione podczas kłótni, potrafią się szarpać, oczywiście za nosy. Samcom nos pomaga też przywoływać samice. Podczas jedzenia, kiedy jest zbyt duży, odsuwają go na bok albo do góry. Nos nosaczy działa jak pudło rezonansowe wydające różne dźwięki. Kiedy małpy warczą – przywołują grupę, kiedy groźnie gęgają – odstraszają napastników, a kiedy piszczą – to znaczy, że się cieszą.

Niebieska twarz

Nosacze są świetnymi pływakami. Ta umiejętność jest im potrzebna tylko do tego, by szybko dostać się na przykład na drugi brzeg rzeki. Muszą się bardzo spieszyć, bo chętnie polują na nie krokodyle. Na szczęście palce mają częściowo zrośnięte i łapy zachowują się jak płetwy. Małpy prosto z drzew wskakują do wody i nurkują. Potrafią przepłynąć nawet 20 metrów. Oznaką dorosłości nosaczy jest pomarańczowy pyszczek i wielki nos. Młode przychodzą na świat po ok. 200 dniach i po urodzeniu twarz mają... niebieską, a nosek całkiem mały. Blisko rok małpka jest przy mamie, choć małego nosić mogą również pozostali członkowie stada. Nosacze żyją ponad 20 lat. Większość czasu spędzają na drzewach. Okazało się, że w niewoli nie potrafią żyć. Umierają bardzo szybko prawdopodobnie dlatego, że nie mają dostępu do swoich ulubionych roślin.