Zanim otworzysz książkę, spójrz na zdjęcie. Zrobił je w Argentynie fotoreporter „Gościa Niedzielnego”. Ale wyobraźmy sobie, że było całkiem inaczej. To znaczy tak jak w książce: „Przy jednej z ulic w Buenos Aires, tuż przed wejściem do sympatycznej kafejki, grupa muzyków zaczęła nabijać rytm tanga. Wtedy chłopak porwał dziewczynę do tańca”.


Co się dzieje?


Czytasz i… zaczynasz widzieć to, co czytasz. Tak działa wyobraźnia. Nawet jeśli autor nie opisał wyglądu postaci, rysów ich twarzy czy kolorów ubrań, ty je widzisz, bo… TERAZ UWAGA… w tym momencie tworzysz świat razem z pisarzem. 
A teraz eksperyment 
Potrzebne będą 
☻ jedna nieduża książka (najlepiej taka, której jeszcze nie czytałeś) 
☻ jedna duża wyobraźnia 
Otwierasz książkę. Czytasz trzy zdania (mogą być cztery i nie muszą to być zdania początkowe). Jeśli nie masz pod ręką żadnej lektury, przeczytaj fragment z „Małego Księcia” Antoine’a de Saint-Exupéryʼego: 
„W końcu jednak zdarzyło się, że po długiej wędrówce poprzez piaski, skały i śniegi Mały Książę odkrył drogę. A drogi prowadzą zawsze do ludzi. – Dzień dobry – powiedział. Był w ogrodzie pełnym róż”.
Widzisz kształty i kolory? Słyszysz dźwięki? Czujesz ten zapach? 
Pisarz potrzebuje czytelnika, żeby zamienić słowa w „coś więcej”. To „coś więcej” ma kolory i kształty, wydaje dźwięki i zapachy. 
W filmie nakręconym na podstawie książki zobaczysz świat stworzony przez reżysera, dźwiękowca, operatora kamery, scenografa… I będziesz zaskoczony, na przykład wyglądem czy głosem postaci. Dlatego nieraz mówi się, że „książka była lepsza niż film”. Bo film, choćby nie wiem jak pięknie zrobiony, odbiera przyjemność bycia filmowcem… czy raczej książkowcem. 
Czytanie to nic innego jak wyświetlanie filmu w głowie. 
Tylko że tu reżyserem, scenografem, specem od dźwięku, a może nawet i kompozytorem muzyki jesteś ty sam, czyli czytający.