N a dworze mróz, zimno i nieprzyjemnie, a uchatki... zachwycone. – Gdy jest ciepło, nic im się nie chce, ale gdy temperatura spada poniżej zera, są szczęśliwe. Bawią się, skaczą i dokazują – mówi pani Anna Włodarczyk z opolskiego Ogrodu Zoologicznego.

Cyrkowcy

Uchatki słyną z pokazów dla publiczności. Potrafią, jak pies łapę, podawać płetwy, skakać przez przeszkody, reagują na swoje imię, przynoszą piłkę, a nawet udają obrażone. Nie udają natomiast... zazdrości. Każdy z tych stworów chce, żeby tylko nim się zajmować, z nim się bawić. – Przyzwyczajają się do swoich opiekunów. Bez człowieka zwyczajnie się nudzą – śmieje się pan Maciej Kempa, opiekun uchatek. Właśnie na wybieg wyszła Molly. Z daleka słychać jej żałosny ryk. – Nie dostała szprotki w nagrodę – tłumaczy pani Joanna Górnik, druga opiekunka. Gdy Molly dostała w końcu wymarzoną rybkę, pognała popływać, a my mogliśmy zajrzeć do sypialni uchatek. Wszędzie mokro i stoi woda. – Dzięki temu uchatki nie poranią sobie brzuchów – wyjaśnia pani Ania. – Zwierzęta śpią na drewnianych podestach. Najczęściej razem, blisko siebie, bo tak cieplej i przyjemniej – śmieją się opiekunowie. Mają też specjalne baseny przypominające luksusowe jacuzzi. – Korzystały z nich do woli, ale musieliśmy je podzielić na dwie grupy, bo jedna z uchatek nauczyła się obsługiwać bramkę i zamykała całe stado w jednym basenie, a sama zajmowała drugi – śmieje się pan Maciej.

Lwy

Uchatki często mylone są z fokami. Jednak różnią się między sobą. Inaczej na przykład mają zbudowany kręgosłup. Dzięki temu potrafią pionowo stać na tylnych płetwach. Podczas pływania ich napędem są przednie płetwy, a sterem tylne. Mokre sprawiają wrażenie, jakby miały błyszczącą gładką skórę. Dopiero kiedy wyschną, widać ich futro... o rudym odcieniu. Oprócz tego uchatki mają grzywę i potrafią donośnie ryczeć. Stąd nazywa się je lwami morskimi. Przy śmiesznej mordce uchatek widać też długie wąsy. To, podobnie jak u kotów, wibrysy, dzięki którym wyczuwają prąd morski i lepiej „widzą” pod wodą. – Przydaje im się ta zdolność, tym bardziej że potrafią nurkować na 275 metrów i wstrzymać powietrze nawet na 12 minut – opowiada pani Joanna Górnik. Co ciekawe, uchatki pod wodą świetnie słyszą, mimo że podczas nurkowania ich uszy się zamykają.

Uczniowie

Ssaki wchodzą na kamienie, skaczą, pędzą za piłką, nurkują i śmiesznie pokrzykują. Do tych wszystkich sztuczek opiekunowie podczas treningu zachęcają je różnymi smakołykami. – Kiedy uchatka poda wreszcie płetwę, przybijam piątkę i nagradzam za każdym razem tak długo, aż zapamięta – wyjaśnia pan Maciej. – Pod żadnym pozorem nie można krzyczeć na zwierzęta, dlatego mogą z nimi pracować tylko ludzie spokojni i cierpliwi. – I oczywiście nie można bać się wody, bo przez przypadek można się wykąpać – dodaje, śmiejąc się, pani Ania. Podczas pokazu dla zwiedzających zoo podobno najśmieszniejsze jest mycie zębów. Uchatka otwiera paszczę, a pracownicy czyszczą zęby szczotką i sprawdzają, czy wszystko w porządku. – Kiedyś jedna z uchatek nie chciała otworzyć pyska – opowiada pan Maciej. – Po chwili z tłumu odezwał się jakiś ojciec: „Zupełnie jak u mnie w domu”.

Sztuczka za rybkę

Uchatki to całkiem spore drapieżniki pochodzące z zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej. Dorosłe mogą ważyć nawet 300 kg. W zoo żywią się przeważnie rybami. Dzienna porcja to ok. 5 kg. Każdą rybkę trzeba uchatce osobiście podać do pyska. Pokarm połykają w całości, bo mimo sporych zębów nie używają ich do jedzenia. Zęby wykorzystują tylko wtedy, gdy ryba jest duża. Na wolności zajadają się jeszcze skorupiakami, a nawet małymi pingwinami. Podczas treningu za każdą rybę uchatka musi wykonać jakieś polecenie. Jednak gdy się najedzą, nie chce im się już ćwiczyć. Wtedy pozostaje tylko zabawa w słonej wodzie basenu, a odwiedzający zoo przez szybę mogą je obserwować pod wodą.