św. Brat Albert Chmielowski
ORDER GUZIKA
dla św. Brata Alberta

Zatłoczonymi ulicami miasta spacerowali rozbawieni młodzi ludzie. Wśród nich Adam Chmielowski, późniejszy św. Brat Albert. Zastanawiali się, co zrobić z wolnym wieczorem.

Przede wszystkim jednak byli bardzo głodni, a nikt z nich nie miał nawet grosza przy duszy. Nagle koledzy spostrzegli, że Adam podstawił nogę pod koła eleganckiej, przejeżdżającej właśnie, karety. Przewrócił
się i zaczął krzyczeć wniebogłosy.

Powóz zatrzymał się. Ze środka wytoczył się gruby jegomość i dwie panie. Wystraszony właściciel karety, w obawie przed kłopotami, zaproponował młodym ludziom 20 marek, byleby tylko sprawa nie nabrała rozgłosu. Udobruchani chłopcy zapewnili, że może być spokojny. Nie wniosą żadnej skargi.

Pieniądze przyjęli i pół godziny później zadowoleni wszyscy siedzieli w restauracji przy obiedzie. Adamowi nic się nie stało, bo od czasu gdy w powstaniu styczniowym stracił nogę, nosił protezę.

  Sługa Boża s. Dulcissimy
ORDER GUZIKA
dla Sługi Bożej s. Dulcissimy

Niedaleko Katowic, w parafialnym kościele odbywały się rekolekcje. Wśród słuchających była też Helenka Hoffman, późniejsza zakonnica, siostra Dulcissima, która być może w niedługim czasie zostanie ogłoszona błogosławioną.

Przejęty ksiądz rekolekcjonista nie dość, że mówił bardzo głośno, tłukł jeszcze pięścią w ambonę. Helenka była oburzona takim zachowaniem.

Postanowiła dać mu nauczkę. Kiedy nikt nie widział, przyszła do kościoła i pod obrus na ambonce podłożyła pinezki. Łatwo się domyślić, co stało się podczas kolejnego rekolekcyjnego kazania. Ksiądz tylko raz uderzył pięścią w ambonę. Gdy nadział
się na ukryte pod obrusem bolce, stracił ochotę do dalszego pohukiwania.

W parafii przeprowadzono dochodzenie i dość szybko wykryto sprawcę. – Tak, ja to zrobiłam – przyznała się śmiało dziewczynka. – To bardzo brzydko – dodała – tak zachowywać się tam, gdzie mieszka Pan Jezus.

  św. o. Pio
ORDER GUZIKA
dla św. Ojca Pio

Jeszcze za życia ojca Pio do San Giovanni Rotondo zjeżdżały tłumy pielgrzymów i ciekawskich. Któregoś dnia, modląc się na chórze, ojciec Pio usłyszał głośne wołanie. – Padre Pio za dwa liry! Padre Pio za dwa liry!

Zaciekawiony podszedł w końcu do okna, by sprawdzić, co się dzieje. Na placu przed kościołem zobaczył mężczyznę sprzedającego pocztówki z jego podobizną.

Innym razem ojciec Pio dowiedział się, że pewien lekarz z Florencji twierdzi, że ojciec Pio otrzymał stygmaty tylko dlatego, że bardzo tego chciał /stygmaty to rany na ciele, będące odbiciem ran Chrystusa/. – Powiedzcie mu – odpowiedział ojciec, żeby intensywnie myślał, że jest krową. Zobaczymy, czy wyrosną mu rogi.

Kiedy jakiś ciekawski zapytał ojca Pio, czy stygmaty sprawiają mu ból, odpowiedział: – Ból? Nie. Pan Bóg dał mi je dla ozdoby.