Portugalia porównywana jest do pieśni fado. Z pozoru smutna i nostalgiczna, ale przy bliższym poznaniu okazuje się żywiołowa. Portugalczycy w naturalny dla ludzi Południa sposób, posiedli umiejętność korzystania z przyjemności życia. Picie kawy jest w tym kraju rytuałem, do którego przywiązuje się szczególną wagę.

Bica lub galao (mocna kawa zmieszana z dużą ilością mleka) to lekarstwo na samotność. Nie można tu wypić kawy i nie zamienić kilku słów z sąsiadem. Nikt się nie spieszy. Portugalczycy znani są z tego, że kilka razy dziennie potrafią zatrzymać czas. Przeznaczają go wtedy na posiłek i wypicie kolejnej kawy. To bardzo gościnny i wylewny naród.

Gdy jesteśmy przedstawiani Portugalczykowi, musimy liczyć się z tym, że zostaniemy ucałowani w obydwa policzki. Zwyczaj całowania się na powitanie jest popularniejszy niż podawanie ręki. Gdy zapada noc, w Portugalii zaczyna królować muzyka. Fado jest wizytówką kraju. Słowo to oznacza los, przeznaczenie. Dla Portugalczyków fado to coś więcej niż muzyka, to prawdziwa świętość.

Podczas koncertów nikt nie rozmawia, słuchacze zachowują powagę. Teksty fado są bardzo poetyckie, a muzyka starannie skomponowana. Fado to pieśni tęsknoty, nazywane inaczej lizbońskim bluesem. Są wyrazem buntu przeciwko krzywdzie ludzi. Znanymi wykonawcami fado w Portugalii są przede wszystkim kobiety. Solistka występuje ubrana na czarno, okryta charakterystycznym szalem z frędzlami.

Akompaniuje jej dwóch gitarzystów. Jeden z nich gra na dwunastostrunowej gitarze z półkolistym pudłem rezonansowym. Rozbrzmiewa śpiew zawodzący, nostalgiczny, tęskny, przepojony smutkiem. Wibrujący do bólu głos śpiewaczki porusza nawet tych, którzy nie znają języka portugalskiego. A o czym śpiewa kobieta w czerni? O tęsknocie za krajem, za ukochanym, o przemijaniu, a przede wszystkim o miłości.

  Matka Boża z Fatimy Kto nie słyszał o Fatimie? To tam 13 maja 1917 roku Matka Boża po raz pierwszy ukazała się dzieciom. „Pani w bieli” poprosiła Łucję, Hiacyntę i Franciszka, aby przez pięć miesięcy, zawsze 13 dnia, przychodzili w to samo miejsce. Zaleciła też codzienne odmawianie różańca w intencji zakończenia I wojny światowej.

Dwa lata później na miejscu objawień powstała kaplica. Umieszczono w niej figurę Najświętszej Maryi Panny. Wyrzeźbił ją w drewnie cedrowym Jose Ferreida Thedima według wskazówek dzieci.

Fatimska Pani zapowiedziała między innymi upadek komunizmu i nawrócenie Rosji. Maryja wyjawiła dzieciom tajemnicę, która składa się z trzech części. Pierwsza to wizja piekła, druga mówi o ratunku dla świata, jakim jest nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi.

Trzecia, ujawniona niedawno, opisuje ogromne cierpienie świadków wiary końca XX wieku: „Biskup ubrany na biało, który modli się za wszystkich wierzących to papież. On również krocząc z trudnością ku Krzyżowi, pośród zwłok umęczonych ludzi upada na ziemię jak martwy pod kulą karabinu”.

  Książę Don Duarte Pio de Bragança
książę Portugalii, mieszka w Sintrze W mieniącej się szlachetnymi kamieniami koronie Matki Bożej Fatimskiej znajduje się metalowa kula ofiarowana przez Jana Pawła II w dziesiątą rocznicę zamachu na jego życie.

Nie ma wątpliwości, że to Maryja ocaliła Papieża. Kula, która zraniła, ale nie zabiła, jest cenniejsza niż wszystkie klejnoty w koronie.

Książę Don Duarte Pio de Bragança
książę Portugalii, mieszka w Sintrze

Utrzymuję stały kontakt z Polską. Byłem już w tym pięknym kraju trzykrotnie. Częściej rozmawiam telefonicznie z Polakami.

Cenię Polaków za ich świadectwo wiary katolickiej. Kiedy jestem w Fatimie, często spotykam Polaków – pielgrzymów. Ich wiara i pobożność są godne pozazdroszczenia.

Ponad wszystko cenię bardzo papieża, Jana Pawła II. Poza tym moja narzeczona była Polką. Ożeniłem się jednak z Portugalką, ale Polskę będę zawsze wspominał z sentymentem.

Uważam, że Polacy są narodem zorganizowanym i kontaktowym. Bardzo ich lubię i myślę, że moi rodacy również darzą ich sympatią.