Droga Amelko.
Pytasz, czy to grzech, a potem, czy to jest odpowiednie. To niekoniecznie to samo, bo choć grzech jest zawsze nieodpowiedni, nie wszystko, co nieodpowiednie, musi być grzechem. Na przykład gdy na pogrzeb ubierzesz się w jaskrawoczerwoną sukienkę, to nie grzeszysz, ale przyznasz chyba, że to mało odpowiedni strój na tę okoliczność. Myślę, że z kolczykiem w pępku lub na języku jest podobnie. Skoro wieszanie kolczyka w uchu nie jest grzechem (a nie jest), to i w pępku czy na języku też.

To nie jest wielkie okaleczenie, no chyba że ten kolczyk ma ze dwa kilogramy, ale wątpię, żeby ktoś taki nosił. Można ewentualnie zastanawiać się, czy kolczyk na języku nie utrudnia życia. Jeśli nie utrudnia, wtedy to, kto i gdzie wiesza świecidełka, zależy głównie od mody i gustu. Mnie osobiście nie podobają się kolczyki wbijane gdziekolwiek indziej niż w ucho i to tylko w ucho damskie. Ale to jest mój gust, więc jeśli ktoś ma inny, to proszę bardzo, nic mnie to nie obchodzi. Nie podoba mi się różowa czupryna wycięta na Irokeza, ale nie ja ją noszę, więc i to mnie za bardzo nie wzrusza. Podobnie z wieloma innymi rzeczami, które inni uwielbiają, a ja nie.

Dopóki nikomu to nie szkodzi, nie widzę powodu robić z tego afery. Co innego, gdy ktoś ubiera się wyzywająco, na przykład dziewczyna w zbyt krótkiej spódniczce. To już nie jest obojętne, bo może skłaniać kogoś do grzesznych myśli. Kolczyki jednak raczej takich właściwości nie mają. Jest jedno „ale”. Jeśli jesteś niepełnoletnia, a założeniu takiego kolczyka są przeciwni rodzice, to działając wbrew ich woli, popełniasz grzech – tyle że nie jest to grzech założenia kolczyka, tylko nieposłuszeństwa rodzicom. Rodzice mogą mieć swoje powody, żeby zabronić Ci noszenia kolczyków. Na przykład gdy uznają, że to dziwactwo albo wyraz próżności. Pewnie będą mieli wtedy rację i w przyszłości podzielisz ich opinię. Jeśli jednak komuś rodzice pozwolą, to ich sprawa. Grzechu nie ma.