Droga Beato.
Przychodzi mi na myśl scena, w której Abraham dowiaduje się od Boga, że ma złożyć w ofierze swojego syna. Abraham miał zrobić coś, co byłoby kompletnie niezrozumiane przez innych ludzi, gdyby o tym wiedzieli. – Musiało ci się przywidzieć, Bóg nie może takich rzeczy żądać – przekonywaliby pewnie.

A jednak on zrobił to i stał się ojcem wierzących. Myślę, że stoisz teraz przed Bogiem, który pyta: – Czy dla Mnie jesteś gotowa się wygłupić? Tak, wygłupić, bo z punktu widzenia osób niewierzących post jest głupotą. Po co odmawiać sobie czegokolwiek, skoro... No właśnie: skoro co? Gdyby Twoja Francuzka pościła jako osoba niewierząca, byłoby to rzeczywiście nielogiczne, bo ona nie widzi takiego powodu.

I proszę – Wielki Post jest cenny choćby dlatego, że masz okazję zaświadczenia: „Ja mam powód, żeby powstrzymać się od tego, co lubię. Są rzeczy warte nie takich wyrzeczeń”. Czy ona to zrozumie? Nie wiem. Ale to Ty stoisz przed próbą, nie ona. To TWÓJ, prawdziwie wielki, post.

Powstrzymanie się od mięsa w piątki czy mała głodówka w Popielec to wszystko drobiazgi. To niewiele kosztuje. Zaczyna kosztować w takiej sytuacji jak Twoja, kiedy Jezusa trzeba wyznać przed ludźmi. A konkretnie co masz powiedzieć? Prawdę.

Powiedz, jak było i że jako katoliczka w Wielkim Poście nie uczestniczysz w zabawach. Możesz ją uprzedzić listownie. Jeśli ona jest niewierząca, to oczywiście może robić, co chce, musi jednak wiedzieć, że Ciebie obowiązują zasady wynikające z wiary.