– Tak się dzisiaj czegoś boję. Pójdę z tobą – prosiła Karolina. – Zostań – uspokajała mama. – Jest tata i siostry, a jak przyjdą żołnierze, dasz im chleb i jajka. Mama wyszła, a Karolina zaczęła przygotowywać śniadanie. Za chwilę miał wrócić z obory tata. Nagle do domu wtargnął rosyjski żołnierz. Wystraszone dzieci pobiegły po ojca. – Może jesteście głodni? – tata zaproponował śniadanie.

Żołnierz nie tym był zainteresowany. Pytał o wojsko austriackie. Tymczasem Karolina próbowała się wymknąć, ale intruz zablokował drzwi. – Ładna jesteś. Ty mi pokażesz drogę – szepnął złowieszczo i wyprowadził z domu Karolinę. A potem popędzał dziewczynę przed sobą.

W pewnej chwili zaczęła uciekać. Tego żołnierz się nie spodziewał. Wpadł w szał. Dogonił Karolinę i uderzył szablą w głowę. Dziewczyna zasłoniła twarz. Wtedy padł drugi cios, który rozerwał jej rękę od łokcia po nadgarstek. Nie dała za wygraną. Uciekała przez zarośla. Gdy szabla rozcięła jej nogę pod kolanem, traciła siły coraz bardziej.

Kolejny cios zranił ją poniżej głowy, od szyi po prawą pierś. Ostatnie pchnięcie Karolina dostała w gardło. Ten cios był śmiertelny. Karolina Kózkówna miała tylko 16 lat. We wsi wszyscy byli przekonani, że Karolina pozwoliła się zabić, byle tylko nie popełnić grzechu nieczystego. Młodzi ludzie z Ruchu Czystych Serc /czyt.: „Mały Gość” nr 4/2004/ wybrali Karolinę za swoją patronkę.