Gdzie ludzie są bardziej biedni – w Kalkucie czy w Polsce?
– W Kalkucie wystarczy dać komuś codziennie talerz ryżu i głód jest zaspokojony. W Polsce to nie wystarczy. Tutaj biedny jest często samotny, odrzucony. Trzeba bardzo dużo czasu, miłości, cierpliwości, żeby takiemu człowiekowi pomóc, bo cierpi jego dusza. Trzeba mu łaski od Boga.

Czy potrafi Siostra każdemu obszarpanemu, brudnemu człowiekowi okazać miłość?
– Jeżeli nie potrafię, to z powodu mojego grzechu. Jeżeli potrafię przyjąć go z miłością, to z powodu Boga, dzięki Jego łasce, dzięki Jego pomocy. W tym habicie nie ma jakiegoś supermana (śmiech). Matka Teresa powtarzała nam bez końca, pokazując pięć palców: 1. You; 2. Did; 3. It; 4. To; 5. Me. Po polsku to jest trochę dłuższe: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci, Mnie uczyniliście” (por. Mt 25, 40). Dlatego uczymy się widzieć w nich Jezusa. Bo Jezus wyglądał jak grzesznik. Oni też wyglądają jak grzech. To jest ich grzech, albo nasz. Nie wiem.

Przez sześć lat mieszkała Siostra z Matką Teresą w Kalkucie, była Siostra przy jej śmierci. Co pamięta Siostra najbardziej?
– Matka Teresa to czysta miłość. Kiedy gdzieś w Indiach zaatakowano nasze siostry, Matka Teresa od razu poleciała samolotem zobaczyć, co się stało. Gdy wróciła, opowiadała o tym, jak siostry ledwie uszły z życiem. Jej twarz zmieniła się, nabrała blasku, gdy powiedziała: „Ale siostry już przebaczyły temu człowiekowi. Nie chowają w sercu żadnej złości”. To była największa radość Matki Teresy. Owszem, ich życie było ważne, ale ważniejsze było to, że siostry potrafiły być takie jak Jezus.