Sto lat po odzyskaniu niepodległości przez Brazylię, w 1921 roku, ogłoszono konkurs na pomnik narodowy. Pomysły były różne. Gigantyczny krzyż, postać z kulą ziemską w dłoni. Ostatecznie najbardziej spodobał się projekt Brazylijczyka, Hectora de Silvy Costa – posąg Chrystusa z otwartymi ramionami gotowymi objąć miasto.

Gdy pięćset lat temu portugalscy żeglarze w pierwszy dzień stycznia dotarli do wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, odkryli wejście do przepięknie położonej zatoki. Byli przekonani, że to ujście wielkiej rzeki. Jako że stało się to w pierwszy dzień nowego roku, nadali miejscu nazwę Rio de Janeiro, czyli Rzeka Styczniowa. Brazylijczycy lubią powtarzać, że Bóg stworzył świat w ciągu sześciu dni, a siódmy poświęcił na Rio de Janeiro. Miasto ma niezwykłe otoczenie. Wokół niego, wprost z Oceanu Atlantyckiego wyrastają urwiste malownicze wzgórza. Jedno z nich, zwane Corcovado (Garbus), z powodu swojego kształtu, przecina w poprzek Rio de Janeiro.

To na tej górze, niemal siedemdziesiąt pięć lat temu, ustawiono ogromną statuę Zbawiciela. Dziś – choćby z pocztówek – zna ją cały świat. Ogromny posąg jest widoczny w dzień i w nocy. Chrystus wita przybywających od morza do miasta. Dziesięć lat trwała budowa pomnika. Pieniądze zbierano w kościołach całej Brazylii. Głowę i dłonie rzeźby modelował Paul Landowski, Francuz polskiego pochodzenia. Nad resztą czuwali inżynierowie i architekci. Musieli wziąć pod uwagę wysokość góry (ponad siedemset metrów) i warunki atmosferyczne, na jakie będzie narażona.

Dlatego też, gdy rzeźbę przywieziono z Francji do Rio de Janeiro, przed umieszczeniem na szczycie obłożono ją steatytem, czyli rodzajem ochronnego talku. 12 października 1931 roku pomnik odsłonięto i oświetlono. Co ciekawe, oświetlenie włączono z jachtu przycumowanego w... oddalonej tysiące kilometrów włoskiej Genui. Kilkadziesiąt lat później, gdy instalowano nowe oświetlenie, włączał je papież Paweł VI, a za trzecim razem, z okazji 50-lecia obecności statuy nad miastem, 12 października 1981 roku, Jan Paweł II.