Zmarły rok temu ojciec Marian Żelazek był bohaterem olimpiady misyjnej, która odbyła się niedawno w rybnickiej dzielnicy Kłokocin. Wcieliło się w niego kilkunastu aktorów ze szkół podstawowych – czyli najwyżej dwunastoletnich. A było się w kogo wcielać. Gdy Marian Żelazek się urodził, miał już sześcioro rodzeństwa, a po nim jeszcze było… siedmioro. I dwoje dzieci adoptowanych. Razem szesnaścioro. Gdy podrósł, postanowił zostać misjonarzem. Był już dwa lata klerykiem w zgromadzeniu księży werbistów, gdy wybuchła wojna. Niemcy aresztowali go i wywieźli do obozu koncentracyjnego w Dachau.

Tam widział, jak umierają jego koledzy z seminarium. Zginęło czternastu z nich, on przeżył jako jeden z dwunastu. „Chciałem zawsze, choćby na czworakach, wyjść z tego grobu obozowego i zostać misjonarzem” – wspominał później. Ilekroć któryś z kleryków zmarł, młody Marian Żelazek miał wrażenie, że przejmuje jego powołanie. Nawet w obozie nie tracił czasu. Na przykład narysował sobie na desce klawiaturę maszyny do pisania i uczył się pisać wszystkimi palcami.

Gdy wyszedł na wolność, umiał pisać jak zawodowa maszynistka. Po wojnie został kapłanem i wyjechał na misje do Indii. „W pracy misjonarza ważne jest, by być tak zwyczajnie i po prostu dobrym dla ludzi” – napisał kiedyś. I taki był. Niezależnie od tego, gdzie pracował i z kim się spotykał. 32 lata temu trafił do miasta Puri. Zbudował tam schronisko dla bezdomnych trędowatych i szpitalik dla bardzo ciężko chorych spośród nich. To byli ludzie, którymi w Indiach mało kto chciał się zajmować. „Widocznie sam sobie winien, skoro zachorował” – mówili inni. On nie. Pokochał swoich chorych.

Zrezygnował z funkcji proboszcza i poświęcił się pracy dla nich. Bardzo chciał umrzeć pośród swoich chorych. W niedzielę 30 kwietnia ubiegłego roku przybył do ośrodka. Świętował z trędowatymi do popołudnia. Potem chciał wrócić do siebie. Już wsiadał do auta, gdy nagle stracił przytomność. Jego trędowaci podopieczni zanieśli go do szpitalika. Zmarł na ich rękach. Choć wielu z nich nie było chrześcijanami, wszyscy zaczęli o nim mówić „Man of God” – Boży człowiek. Wszyscy zapamiętali jego słowa: „Nie jest trudno być dobrym. Wystarczy tylko chcieć”.