Kilka lat temu postanowiłem, że w Wielkim Poście będę codziennie przystępował do Komunii świętej. To zadanie niełatwe, gdy sporo się pracuje i wciąż jeździ po całym kraju. Ale nie dawałem za wygraną. Czasem będąc w jakimś obcym mieście, byłem święcie przekonany, że jest już za późno, że na pewno już się nie uda.

A tu nagle trafiałem na kościół, gdzie akurat trwała ostatnia Msza święta. Myślałem: wspiera mnie Opatrzność. Ale – powiedzmy sobie szczerze – przede wszystkim byłem z siebie dumny. Dumny, że tak mocno trwam w swoim postanowieniu. Na krótko przed Wielkim Tygodniem poszedłem do spowiedzi i przy okazji pochwaliłem się księdzu, jak świetnie sobie radzę. Spowiednik jednak nie był zachwycony. – Natychmiast zwalniam cię z obietnicy, którą złożyłeś Bogu – powiedział.

– Wiara to nie sport, to nie bicie rekordów. Panu Bogu nie jest potrzebna taka pokazówka. Nic dobrego z twoich przyrzeczeń nie wyjdzie. Muszę przyznać, że poczułem się dotknięty. Jak to? Ja się tak bardzo staram, a ksiądz nic z tego nie rozumie? Oczywiście nie zrezygnowałem z mego postanowienia – no i się udało, obietnicy dotrzymałem. Duma mnie wprost rozsadzała – w końcu udowodniłem Bogu, jak jestem Mu oddany, pokonałem wszystkie trudności.

A potem stało się coś, czego do dziś nie umiem wytłumaczyć. W niedzielę wielkanocną, w najważniejszy dzień roku liturgicznego, w ogóle… nie poszedłem do kościoła. Zaciąłem się – tym razem w złu. Nie chciałem iść, koniec i kropka. Dopiero następnego dnia przyszło opamiętanie. Co ja najlepszego zrobiłem?! A jednak spowiednik z kościoła pijarów w Krakowie miał rację. Nie wszystko święte, co na święte wygląda...