Wcześniej przygotowywaliśmy się do niej na obozie wędrownym niedaleko Częstochowy. Różnica wieku między niektórymi nauczycielkami a młodzieżą nie była taka duża.

Pamiętam, że gdy w pokoju nauczycielskim trwały narady z dyrektorem uczniowie głośno śpiewali w holu: „My chcemy Boga”. To było wzruszające...

Dyrektorowi zależało, żeby nauczyciele mówili w tej sprawie jednym głosem. To się mu jednak nigdy nie udało. Część z nas popierała wręcz młodzież w tej walce.

Po zakończeniu protestu przeniesiono mnie do innej szkoły, oddalonej o 60 kilometrów od Miętnego. To była kara za to, że wspierałam uczniów.

Zbliżała się matura ustna, a ja w ciągu kilku dni miałam wyjechać. Do szkoły wróciłam dopiero po roku. Do dziś, podczas lekcji języka polskiego, wykorzystuję historie opisujące tamte wydarzenia.