Pamiętacie bajkę o Czerwonym Kapturku i wilku? Podstępne zwierzę postanowiło zjeść babcię. Musiało jednak zmienić głos na cienki i piskliwy, żeby chora babcia dała się oszukać i żeby wpuściła je do domu, myśląc, że pod drzwiami stoi wnuczka. Głos jest ważny. Przypominam sobie mojego pierwszego kota. Przechodził jako bezpańskie zwierzątko koło mojego nieogrodzonego domu. Był szary i zaniedbany. Coś go ciągnęło, ale bał się podejść bliżej. Udało się. Wkrótce miałam swojego Stefana (tak go nazwałam). Delikatność i cierpliwość – to było potrzebne, by zwierzak stał się mój, żeby się nie bał, żeby mi zaufał. Pokochał. Potem wystarczyło zawołać, niekoniecznie po imieniu – na głos swojego pana zwierzęta zawsze zareagują. Wiedzą, że to ktoś bliski, życzliwy, kochający. My, ludzie, reagujemy bardzo podobnie. Co więcej, w tłumie różnych dźwięków i głosów umiemy odróżnić ten skierowany do nas. Gdy jako brzdąc krzyczałam na podwórku: „Mamooo!”, byłam pewna, że otworzy się właściwe okno i odpowie moja Mama. Czasem nie podobało mi się, co miała do powiedzenia, ale słuchałam, bo wiedziałam, że Mama kocha. Jak pasterz swoje owieczki. Głosu tego, kto nas kocha, zawsze słuchamy.